Blog

Concerten die ik graag had gezien (4) – The Road to You

24 april 2019

Pat Metheny Group: The Road to You (1993)

Met Lyle Mays, Steve Rodby, Paul Wertico, Armando Marçal en Pedro Aznar

Toen ik pas mijn eerste stappen waagde in de wereld van Pat Metheny, kende ik mijn weg in dat immense landschap nog onvoldoende. Zo wist ik bijvoorbeeld nog niet goed de verschillen tussen de man en zijn Group.
Zoiets ontstaat pas later, na duchtige rijping.

En veel blootstelling aan het materiaal.

Want oi oi, wat héeft die man veel gemaakt. Zoals dit live-album. Eigenlijk is het niet één concert, maar een compilatie van een tour. In Europa, nog wel.

The Group speelt bijna alle grote krakers van toen: First Circle, Third Wind, Last Train Home…
dan nog de ballads Letter From Home en natuurlijk de titelsong: The Road to You. Die laatste twee zijn uitermate geschikt om als Spotify- of Youtube-link te sturen aan een geliefde die op reis is, of ver weg.

De vormgeving van het hoesje hint op het tijdperk en doet nu wat gedateerd aan, maar de muziek klinkt nog even fris en nieuw. Alsof het opgeslagen heeft gelegen in een speciale klimaatcel voor klanken.

Oh, wat was ik graag bij één van de concerten uit deze tour geweest. Ik was toen misschien nog wat te jong (vroege 90s, dus vroege tienerjaren) om deze fabuleuze muziek op volle waarde te schatten, toch vermoed ik dat als mijn vader me erheen had genomen, het een diepe indruk had achtergelaten. Zulke virtuositeit is zeldzaam.

Deze uitvoering van Third Wind heeft iets heel bijzonders, en staat niet voor niets als laatste op de plaat. Wacht 15s applaus af na het slot en je hoort het publiek in voetbalstadion-spreekkoor-stijl de melodie zingen. Onvoorstelbaar. Maar niet in de wereld van Pat Metheny.

 

Kunstbende moedigt aan

9 april 2019

De cirkel is rond: dit weekend jureerde ik bij Kunstbende, categorie Taal. 20 jaar geleden won ik hierin bij de Drentse voorronde de 2e prijs — en dit gaf destijds een flinke boost.

Ik voelde mij aangemoedigd: “Volhard in dit veld, jongen,” leek de kosmos te zeggen.
De juryrapporten heb ik nadien nog weken bewaard en doorgelezen.

Het leek toen of er heel wat vanaf hing: stijf van de zenuwen brak die glimmende lente-zaterdag aan. Voor mijn voordracht had ik me de pleuris voorbereid en met mijn band hadden we ons (in de categorie muziek) helemaal het apelazerus gerepeteerd.

Terug naar 2019: voorronde Groningen, Bij Vrijdag Sint Jansstraat.

Ik liep een middag rond bij voorheen Muziekschool en zag prille protsenmakers, aanstormende artiesten en bruisende bohemen — ik herkende mezelf erin. Sommige dingen zijn veranderd in 20 jaar tijd, de essentie is gebleven.

Het loeit van aspiratie en oorspronkelijkheid.

 

Noblesse oblige

En inderdaad ook, in de categorie Taal, klonk de worstel en wrevel die een tienerleven kennen — in gedurfde verzen en originele eigenzinnen.

Net als in mijn inzending, meer dan een half leven geleden, toen ik die leeftijd had.
Sommige dingen zijn veranderd in 20 jaar tijd, de essentie is gebleven.

Er is een grote verantwoordelijkheid die de jury draagt. Ik wist: wat ik nu op dit formulier schrijf, kan van grote betekenis zijn voor de deelnemer in kwestie. Misschien vind je dat ik dit iets té serieus neem; dan maar iets te serieus. Ik weet uit eigen ervaring welk zetje zoiets kan geven aan je kunsten.

Dus toen Martin van de Groningse KB-voorronde (aka regiofinale) mij vroeg voor de jury, voelde ik een noblesse oblige-kracht opborrelen.

 

Stug volhouden

Nu beschouw ik mezelf vandaag nog lang niet als geslaagd schrijver/dichter. Het voelt soms als een eindeloze strijd en ook ik zit nog geregeld bij de pakken neer. Dan houd ik vaak het beeld voor van helden als Glass, Rowling en Dyson*, die elk op hun eigen manier zegevierden na heel lang heel stug blijven doorzetten.

Dit is wat de Kunstbende ook doet: het roept “Zet door, laat je niet van de wijs brengen en geloof in jezelf. Zelfs al zitten alle omgevingsfactoren tegen, jouw werk moet de wereld in en verdient een publiek.”

 

Dat is wat de Kunstbende wat mij betreft is: een aanmoedig-instituut.

 

met Kasper en Sterre bij Kunstbende in jury Taal - foto: Siese Veenstra

 

* Componist Philip Glass heeft lang als loodgieter en taxichauffeur gewerkt om de rekeningen te kunnen betalen; pas na zijn 40e begon de trein vaart te nemen. Vandaag is hij een levende legende.
Schrijfster JK Rowling schreef haar eerste Harry Potter-verhaal in een café en werd door 12 uitgevers afgewezen. ‘Nuff said.
Uitvinder James Dyson knutselde eindeloze hoeveelheden prototypes in elkaar van zijn zakloze stofzuiger. Iedereen zei: vergeet het nou, het gaat niet lukken. Kijk ‘m nu eens.

Gelukkig op de Taalstaatkaart

8 december 2018

De Taalstaat nam mijn Wonderfeel-gedicht op in hun collectie.
Nu sta ik op de kaart:

Wand(el)vers

18 november 2018

Bij een inspirerende ontmoeting kreeg ik het idee voor een gedicht, dat ik daags erna zond aan de persoon in kwestie. Die was er zó door geraakt, dat ze er een eigen Plintposter* van maakte. Deze hangt nu aan haar wand.

Hieronder het vers.

–

Als ik je mis, soms, pa,
wees dan niet te droef,
want weet: hoewel je vroeg vertrok,
te vroeg,
ik vier de lijnen tussen ons.

Als ik soms aan je denk,
op zondag, in het park,
of midden op een dagelijkse dag,

Als jij soms mist,
bij zo’n moment,
wanneer ik weer een nieuwe bladzij omsla,
op weer een kruispunt, bij een mijlpaal,

dan denk ik maar:
Je staat toch achter me
en zendt me al het goede van veraf.
Ik voel je stem, de steun
Je gidst me, waakt over me,
geeft me soms een duwtje in de rug

Je bent nooit ver:
mijn lieve pa.

 

 

 

*) Plintposter: misschien ken je ze nog, van de basis- of middelbare school. Ze hingen in klaslokalen. Er staan gedichten op, vergezeld van een grafische voorstelling.

Case: Groningste van Groningen

12 november 2018

Zie ook Deel 2 van deze GvG-cases

Toen EBG en Marketing Groningen voor hun nieuwe campagne Groningste van Groningen graag poëtische interview-portretten wilden, wisten ze precies bij wie ze moesten aankloppen.

Het was hartje zomer, op het heetst van de hittegolf. Samen met Pierre Carrière heb ik in een mum van tijd bijna 40 telefonische interviews verricht met ondernemers in recreatie, toerisme en gastvrijheid. En wát een gastvrijheid! Meer dan één nodigde me al tijdens het interview uit om eens langs te komen en het glas te heffen.

Bijna een heel blok US Legal Pad schreef ik vol met klad-aantekeningen. Je kent ze misschien wel: het typische gele schrijfpapier waar ook Roald Dahl bij zwoer. Dit werkte ik vervolgens uit tot coherente, consequente portretten van eigenzinnige ondernemers, die zich begeven in een bijzonder gebied. Terwijl ik hierbij enerzijds de eigen spreekstijl van de persoon in kwestie (zij zíjn de Groningste, dat was een deel van de briefing) eerbiedigde, heb ik ook in het grotere geheel een rode draad weten door te trekken.

Doorvoeld

Wie het leest, voelt heel goed waar ze terecht gaan komen, wanneer ze Noordwaarts afreizen. En dat is me dus door de telefoon al gelukt, kun je nagaan.
Het resultaat: een tevreden klant (MG en EBG) – én de Groningste ondernemers schitteren op hun best.

Een citaat uit de reactie van Marketing Groningen-projectleider Simone Gerritsen onderstreept dit:

“… vol enthousiasme en focus zijn eigen draai aan gegeven. Daarbij steeds de opdracht in het achterhoofd houdend. Je kunt snel met hem schakelen en hij wist meteen precies waar we naar zochten. Hij is flexibel en creatief in zijn denken en doen. Het resultaat is een prachtige serie persoonlijke portretten.”

Eerste draft

Wie nóg verder het proces in wil kruipen, raadplege alhier de PDF met mijn eerste versie. Erna heeft MG/EBG er hun eigen wijzigingen in aangebracht. Zo krijg je een aardig kijkje in mijn keuken, en achter de schermen van een dergelijk proces.
Dan kun je bijvoorbeeld ook zien welke vondsten de eindversie niet haalden.

Op Schiermonnikoog

24 september 2018

De zon schijnt er warmer
de rug lijkt wat rechter
de adem verdiept

Het gras streelt de tenen
het zand in je haren  —
je voelt je weer kind

Er mag veel, er hoeft niets,
er treft elke keer weer
een pijl in je hart.

 

 

Maarten Bronts

 

The Golden Reed Knife

30 augustus 2018

When Elien and Milan announced their Love Party, they asked their guests to bring a present in the form of a song, poem, painting, or other expression. I knew immediately: it’s high time for a re-definition in the Dutch Dictionary Van Dale of the word ‘rietmes’ – literally ‘reed knife.’

Their combined last names.

While I was writing a speech containing lots and lots of metaphoric references to our friendship, I suddenly thought: why don’t I hand out an award? The first and only presentation of the Golden Reed Knife, as a testament to the valuation of all the beauty they manifest in their environment.

I called Milan’s father, visual artist Hans Mes. He assisted with the stone base and attaching the knife. John Witteman and Koen de Koning helped out with photography. See below. Cool, huh?

The Golden Reed Knife

There’s more behind-the-scenes photos in my Flickr Album of the Golden Reed Knife project.

Het Gouden Rietmes

28 augustus 2018

Bij het liefdesfeest van Elien van Riet en Milan Mes

Toen Elien en Milan hun grote Liefdesfeest aankondigden, vroegen zij hun gasten om een bijdrage in de vorm van vers, lied, film, schilderij, voordracht, klank of andere uitingen. Al snel wist ik: het is vanaf 25 augustus 2018 de hoogste tijd voor een herziene definitie in de Dikke Van Dale van het woord rietmes:

 

Terwijl ik zat te schrijven aan een veel langere uiteenzetting rondom alle metaforische implicaties van bevriend-zijn met dit prachtige stel mensen, bedacht ik me ineens: waarom niet ook meteen een award presenteren? De eenmalige toekenning van het Gouden Rietmes aan Elien en Milan. Als blijk van waardering voor alle moois dat zij teweegbrengen in hun omgeving.

Ik belde met Milans vader, de beeldend kunstenaar Hans Mes. Hij hielp mij met de stenen sokkel en het verankeren van het mes. John Witteman en Koen de Koning hielpen met de fotografie van het eindproduct. Zie onder. Mooi, hè?

Dit proces toont heel aardig hoe idee-ontwikkeling kan verlopen. Of uit de hand kan lopen, afhankelijk van je invalshoek. Maar die is vanzelfsprekend opbeurend en oorspronkelijk.

The Golden Reed Knife

Meer foto’s in het Flickr-album van Het Gouden Rietmes – alhier ook blikken achter de schermen, in het Hans Mes-atelier en de fotostudio.

Vertaling: Being Human, Naima McLean

21 juni 2018

 

 

Menswezen

vrij naar Naima McLean,
dank aan Julia Leela

 

Ik vraag me af of de zon de opkomst overweegt
soms ’s ochtends geen zin om onder donzen horizon te komen

Zou de lucht ook moe worden van overal tegelijk te zijn?
meebewegend met de buien van het weer

of de wolken afdwalen
en zich bij de les proberen te houden
Sluiten zij een overeenkomst met de zwaartekracht?
om nog wat langer rond te hangen?

Soms bepeins ik
of de regen bang voor vallen is
of het moeite heeft met laten gaan

Zijn ook sneeuwvlokjes het soms beu
uniek en altijd zo perfect te zijn

Ik bedenk mij of sterren een wens mogen doen, vlak voordat ze heengaan
moeten hun kleintjes ook leren om te stralen?

Vermoed je dat de schaduw soms verlangt
om eens de zon te voelen
verloren in ’t geraas -
waar kwam je toch vandaan?

Zouden opkomst en ondergang van zon
wederzijds respect bevroeden,
hoewel ze elkaar nooit gezien hebben

De spanning in vulkanen,
de spijt van storm
het geloof in ’t hiernamaals van compost

Soms bepeins ik, of de adem ooit aan zelfmoord denkt
Zou de wind graag ook eens uitrusten
en de wereld voorbij zien trekken

Zou rook van-huis-uit weten hoe het opstijgt
Regenbogen schuchter in coulissen
niet zelfzeker of hun kleuren met elkander rijmen

Zou de bliksem ook een wekker zetten?
Zodat het inslaat op de juiste tijd?
Houden rivieren soms ook halt?
met goesting voor weeromkeer?

Zouden beekjes de verkeerde zee soms treffen,
het hele leven uit het lood weeromgestuit
Zou de sneeuw zich ooit zwart wensen?

Of te donker is de grond
vlinders graag hun tekeningen verbloemen
stenen zelfbewust van hun gewicht
bergen onzeker van hun kracht

Ik vraag me af: raken golven ooit ontmoedigd,
het zand opkroelend
vlak voor ze weer teruggezogen worden
tot het begin

Voelt de grond zich op de tenen getrapt?
het zand van onbelang
willen bomen weten wat hun minnaars’ standpunt is?

takken schamel op de kruising
twijfel welke richting uit gaan groeien
Bladeren met begrip voor hun vervangbaarheid
Nóchtans dans op waaienwind

Waarheen gaat de maan
als ze zich verstopt
Ik zou haar daar graag vinden
een blik op de oceaan
die draait op grote afstand
luisterend naar hoe ze zich roert in haar slaap

beweging voor het bestaan.

Eskil Vogt-opsomming

9 mei 2018

In de films van Joachim Trier komt soms een stijlfiguur voor die ik zou noemen: De Eskil Vogt-opsomming. Hij is zijn vaste scenarist. In Oslo 31-8 zitten er twee (in het koffiehuis, overheard door Anders; en tegen het einde, als voiceover als hij naar het ouderlijk huis loopt). In Louder than Bombs komen we er ook één tegen: oudere broer Jonah leest een stuk dat jongere broer Conrad schreef.

Het figureert in alle gevallen als een luchtige, aangename passage in het verhaal. De kijker wordt even opgetild boven de hoofdstukken en blikt er overheen.

Hier volgt mijn draai eraan, mijn variant op het thema.

 

  • een plakje appel met een klodder pindakaas erop
  • de afwasborstel laten meespoelen in de vaatwasser
  • de kin te rusten op het wc-fonteintje
  • zingend vragen om te pinnen
  • sinds enkele jaren praatjes maken met servicemonteurs en ambachtslieden
  • een rondje wandelen bij nachtbraak
  • citaten paraat van Toonder, Belcampo en Tolkien
  • veel standards uit het Realbook herkennen (en de titel dan kort hardop noemen – als sport)
  • gewelde haver met kokosroom, stukjes appel en rozijn
  • op elk moment weten hoe vol de keukenprullebak is
  • senang solipsistisch bij cinema, theater en concert
  • geel Roald Dahl-schrijfpapier met de beste pen
  • een medjoul-dadel met een forse theelepel kokosvet
  • een wit gestreken overhemd, Happy Socks, Feiyue, donkere effen broek en een hooded sweatvest
  • met rijles al een autofluisteraar worden
  • een stuk of 6 verschillende soorten tandpasta op het plankje boven de wastafel
  • een touw via een katrol om vanuit bed het gordijn vast te kunnen openen
  • de maankalender staat in de agenda
  • de bank een meter naar voren schuiven bij films kijken (voor nóg meer cinemagevoel)
  • alle sloffen hangen van gaten en vodden aaneen,
  • als theetimer: een analoge stopwatch (vermoedelijk vroeg- of mid-twintigste-eeuws)
  • een rondje door Hanos is een uitje
  • met de meeste Europese talen redelijk uit de voeten kunnen
  • mijn vaatwasser beschouwen als een maatje, een companion
  • in één blik zien op een vel papier of er een dubbele spatie in de tekst staat
  • op één na heb ik alle mobiele telefoons nog hebben, allen droegen ze het hetzelfde nummer, al bijna twintig jaar lang
  • zelfs voor kleine treinreizen goed voorbereid op weg (hoewel ik het het liefst zo had, dat ik eender welke huisuiting gelijkmoedig tegemoet kon treden)
  • aan het einde van de nacht meestal nog een stuk slaap overhouden
  • van sommige littekens precies weten hoe ze ontstaan zijn
  • huilen toen de iMac stierf

« Nieuwere berichten — Oudere berichten »

Extra's

En verder:

  • Aanbevelingen
  • Nieuwsarchief

Engelse ziekte

Slechte gewoonte om samengestelde zelfstandige naamwoorden los te schrijven (gescheiden met spaties). Kan handig zijn bij het verkrijgen van de juiste zoekresultaten in ~opdrachten bij ~machines. Wel gangbaar in het Engels, maar niet in het Nederlands.

Menu

  • Profiel
  • Projecten
  • Blog
  • Contact

U bent op pagina 2703

¶ Blog. StudioBronts.com: ambachtelijke communicatie en journalistiek