De Taalstaat nam mijn Wonderfeel-gedicht op in hun collectie.
Nu sta ik op de kaart:
Blog
Gelukkig op de Taalstaatkaart
8 december 2018
Wand(el)vers
18 november 2018
Bij een inspirerende ontmoeting kreeg ik het idee voor een gedicht, dat ik daags erna zond aan de persoon in kwestie. Die was er zó door geraakt, dat ze er een eigen Plintposter* van maakte. Deze hangt nu aan haar wand.
Hieronder het vers.
–
Als ik je mis, soms, pa,
wees dan niet te droef,
want weet: hoewel je vroeg vertrok,
te vroeg,
ik vier de lijnen tussen ons.
Als ik soms aan je denk,
op zondag, in het park,
of midden op een dagelijkse dag,
Als jij soms mist,
bij zo’n moment,
wanneer ik weer een nieuwe bladzij omsla,
op weer een kruispunt, bij een mijlpaal,
dan denk ik maar:
Je staat toch achter me
en zendt me al het goede van veraf.
Ik voel je stem, de steun
Je gidst me, waakt over me,
geeft me soms een duwtje in de rug
Je bent nooit ver:
mijn lieve pa.
*) Plintposter: misschien ken je ze nog, van de basis- of middelbare school. Ze hingen in klaslokalen. Er staan gedichten op, vergezeld van een grafische voorstelling.
Case: Groningste van Groningen
12 november 2018
Toen EBG en Marketing Groningen voor hun nieuwe campagne Groningste van Groningen graag poëtische interview-portretten wilden, wisten ze precies bij wie ze moesten aankloppen.
Het was hartje zomer, op het heetst van de hittegolf. Samen met Pierre Carrière heb ik in een mum van tijd bijna 40 telefonische interviews verricht met ondernemers in recreatie, toerisme en gastvrijheid. En wát een gastvrijheid! Meer dan één nodigde me al tijdens het interview uit om eens langs te komen en het glas te heffen.
Bijna een heel blok US Legal Pad schreef ik vol met klad-aantekeningen. Je kent ze misschien wel: het typische gele schrijfpapier waar ook Roald Dahl bij zwoer. Dit werkte ik vervolgens uit tot coherente, consequente portretten van eigenzinnige ondernemers, die zich begeven in een bijzonder gebied. Terwijl ik hierbij enerzijds de eigen spreekstijl van de persoon in kwestie (zij zíjn de Groningste, dat was een deel van de briefing) eerbiedigde, heb ik ook in het grotere geheel een rode draad weten door te trekken.
Doorvoeld
Wie het leest, voelt heel goed waar ze terecht gaan komen, wanneer ze Noordwaarts afreizen. En dat is me dus door de telefoon al gelukt, kun je nagaan.
Het resultaat: een tevreden klant (MG en EBG) – én de Groningste ondernemers schitteren op hun best.
Een citaat uit de reactie van Marketing Groningen-projectleider Simone Gerritsen onderstreept dit:
“… vol enthousiasme en focus zijn eigen draai aan gegeven. Daarbij steeds de opdracht in het achterhoofd houdend. Je kunt snel met hem schakelen en hij wist meteen precies waar we naar zochten. Hij is flexibel en creatief in zijn denken en doen. Het resultaat is een prachtige serie persoonlijke portretten.”
Eerste draft
Wie nóg verder het proces in wil kruipen, raadplege alhier de PDF met mijn eerste versie. Erna heeft MG/EBG er hun eigen wijzigingen in aangebracht. Zo krijg je een aardig kijkje in mijn keuken, en achter de schermen van een dergelijk proces.
Dan kun je bijvoorbeeld ook zien welke vondsten de eindversie niet haalden.
Op Schiermonnikoog
24 september 2018
De zon schijnt er warmer
de rug lijkt wat rechter
de adem verdiept
Het gras streelt de tenen
het zand in je haren —
je voelt je weer kind
Er mag veel, er hoeft niets,
er treft elke keer weer
een pijl in je hart.
Maarten Bronts
The Golden Reed Knife
30 augustus 2018
When Elien and Milan announced their Love Party, they asked their guests to bring a present in the form of a song, poem, painting, or other expression. I knew immediately: it’s high time for a re-definition in the Dutch Dictionary Van Dale of the word ‘rietmes’ – literally ‘reed knife.’
Their combined last names.
While I was writing a speech containing lots and lots of metaphoric references to our friendship, I suddenly thought: why don’t I hand out an award? The first and only presentation of the Golden Reed Knife, as a testament to the valuation of all the beauty they manifest in their environment.
I called Milan’s father, visual artist Hans Mes. He assisted with the stone base and attaching the knife. John Witteman and Koen de Koning helped out with photography. See below. Cool, huh?
The Golden Reed Knife
There’s more behind-the-scenes photos in my Flickr Album of the Golden Reed Knife project.
Het Gouden Rietmes
28 augustus 2018
Bij het liefdesfeest van Elien van Riet en Milan Mes
Toen Elien en Milan hun grote Liefdesfeest aankondigden, vroegen zij hun gasten om een bijdrage in de vorm van vers, lied, film, schilderij, voordracht, klank of andere uitingen. Al snel wist ik: het is vanaf 25 augustus 2018 de hoogste tijd voor een herziene definitie in de Dikke Van Dale van het woord rietmes:
Terwijl ik zat te schrijven aan een veel langere uiteenzetting rondom alle metaforische implicaties van bevriend-zijn met dit prachtige stel mensen, bedacht ik me ineens: waarom niet ook meteen een award presenteren? De eenmalige toekenning van het Gouden Rietmes aan Elien en Milan. Als blijk van waardering voor alle moois dat zij teweegbrengen in hun omgeving.
Ik belde met Milans vader, de beeldend kunstenaar Hans Mes. Hij hielp mij met de stenen sokkel en het verankeren van het mes. John Witteman en Koen de Koning hielpen met de fotografie van het eindproduct. Zie onder. Mooi, hè?
Dit proces toont heel aardig hoe idee-ontwikkeling kan verlopen. Of uit de hand kan lopen, afhankelijk van je invalshoek. Maar die is vanzelfsprekend opbeurend en oorspronkelijk.
The Golden Reed Knife
Meer foto’s in het Flickr-album van Het Gouden Rietmes – alhier ook blikken achter de schermen, in het Hans Mes-atelier en de fotostudio.
Vertaling: Being Human, Naima McLean
21 juni 2018
Menswezen
vrij naar Naima McLean,
dank aan Julia Leela
Ik vraag me af of de zon de opkomst overweegt
soms ’s ochtends geen zin om onder donzen horizon te komen
Zou de lucht ook moe worden van overal tegelijk te zijn?
meebewegend met de buien van het weer
of de wolken afdwalen
en zich bij de les proberen te houden
Sluiten zij een overeenkomst met de zwaartekracht?
om nog wat langer rond te hangen?
Soms bepeins ik
of de regen bang voor vallen is
of het moeite heeft met laten gaan
Zijn ook sneeuwvlokjes het soms beu
uniek en altijd zo perfect te zijn
Ik bedenk mij of sterren een wens mogen doen, vlak voordat ze heengaan
moeten hun kleintjes ook leren om te stralen?
Vermoed je dat de schaduw soms verlangt
om eens de zon te voelen
verloren in ’t geraas -
waar kwam je toch vandaan?
Zouden opkomst en ondergang van zon
wederzijds respect bevroeden,
hoewel ze elkaar nooit gezien hebben
De spanning in vulkanen,
de spijt van storm
het geloof in ’t hiernamaals van compost
Soms bepeins ik, of de adem ooit aan zelfmoord denkt
Zou de wind graag ook eens uitrusten
en de wereld voorbij zien trekken
Zou rook van-huis-uit weten hoe het opstijgt
Regenbogen schuchter in coulissen
niet zelfzeker of hun kleuren met elkander rijmen
Zou de bliksem ook een wekker zetten?
Zodat het inslaat op de juiste tijd?
Houden rivieren soms ook halt?
met goesting voor weeromkeer?
Zouden beekjes de verkeerde zee soms treffen,
het hele leven uit het lood weeromgestuit
Zou de sneeuw zich ooit zwart wensen?
Of te donker is de grond
vlinders graag hun tekeningen verbloemen
stenen zelfbewust van hun gewicht
bergen onzeker van hun kracht
Ik vraag me af: raken golven ooit ontmoedigd,
het zand opkroelend
vlak voor ze weer teruggezogen worden
tot het begin
Voelt de grond zich op de tenen getrapt?
het zand van onbelang
willen bomen weten wat hun minnaars’ standpunt is?
takken schamel op de kruising
twijfel welke richting uit gaan groeien
Bladeren met begrip voor hun vervangbaarheid
Nóchtans dans op waaienwind
Waarheen gaat de maan
als ze zich verstopt
Ik zou haar daar graag vinden
een blik op de oceaan
die draait op grote afstand
luisterend naar hoe ze zich roert in haar slaap
beweging voor het bestaan.
Eskil Vogt-opsomming
9 mei 2018
In de films van Joachim Trier komt soms een stijlfiguur voor die ik zou noemen: De Eskil Vogt-opsomming. Hij is zijn vaste scenarist. In Oslo 31-8 zitten er twee (in het koffiehuis, overheard door Anders; en tegen het einde, als voiceover als hij naar het ouderlijk huis loopt). In Louder than Bombs komen we er ook één tegen: oudere broer Jonah leest een stuk dat jongere broer Conrad schreef.
Het figureert in alle gevallen als een luchtige, aangename passage in het verhaal. De kijker wordt even opgetild boven de hoofdstukken en blikt er overheen.
Hier volgt mijn draai eraan, mijn variant op het thema.
- een plakje appel met een klodder pindakaas erop
- de afwasborstel laten meespoelen in de vaatwasser
- de kin te rusten op het wc-fonteintje
- zingend vragen om te pinnen
- sinds enkele jaren praatjes maken met servicemonteurs en ambachtslieden
- een rondje wandelen bij nachtbraak
- citaten paraat van Toonder, Belcampo en Tolkien
- veel standards uit het Realbook herkennen (en de titel dan kort hardop noemen – als sport)
- gewelde haver met kokosroom, stukjes appel en rozijn
- op elk moment weten hoe vol de keukenprullebak is
- senang solipsistisch bij cinema, theater en concert
- geel Roald Dahl-schrijfpapier met de beste pen
- een medjoul-dadel met een forse theelepel kokosvet
- een wit gestreken overhemd, Happy Socks, Feiyue, donkere effen broek en een hooded sweatvest
- met rijles al een autofluisteraar worden
- een stuk of 6 verschillende soorten tandpasta op het plankje boven de wastafel
- een touw via een katrol om vanuit bed het gordijn vast te kunnen openen
- de maankalender staat in de agenda
- de bank een meter naar voren schuiven bij films kijken (voor nóg meer cinemagevoel)
- alle sloffen hangen van gaten en vodden aaneen,
- als theetimer: een analoge stopwatch (vermoedelijk vroeg- of mid-twintigste-eeuws)
- een rondje door Hanos is een uitje
- met de meeste Europese talen redelijk uit de voeten kunnen
- mijn vaatwasser beschouwen als een maatje, een companion
- in één blik zien op een vel papier of er een dubbele spatie in de tekst staat
- op één na heb ik alle mobiele telefoons nog hebben, allen droegen ze het hetzelfde nummer, al bijna twintig jaar lang
- zelfs voor kleine treinreizen goed voorbereid op weg (hoewel ik het het liefst zo had, dat ik eender welke huisuiting gelijkmoedig tegemoet kon treden)
- aan het einde van de nacht meestal nog een stuk slaap overhouden
- van sommige littekens precies weten hoe ze ontstaan zijn
- huilen toen de iMac stierf
Ode aan Glass – gesigneerd
21 oktober 2017
De Grootmeester heeft mijn vers ondertekend. Een grote eer.
Er zijn nog enkele genummerde (door mij) gesigneerde exemplaren beschikbaar! Je kunt ‘m bestellen met het bestelformulier.
Zie ook de blogpost over de toedracht rondom het Philip Glass Hommage ter ere van zijn 80e verjaardag.
(dank aan Cor Knoester)
Oosterhouw
15 oktober 2017
Er staan kortverhalen in de steigers en die willen af. Waar gaan we dan heen? Naar Schiermonnikoog. Of een klooster, of een tuinhuis, of enig welk afgezonderde hutje-op-de-hei om een stok achter de deur af te dwingen.
Een groot voorrecht viel mij toe: ik mocht enkele dagen schrijven in C.O. Jellema’s bibliotheek.
U moet weten: al die geweldige literatuur is ontstaan door veel zweet en hard zwoegen. Die pagina’s vullen zichzelve geenszins. En in het gewoel en gedruis van alledag lukt het vaak nog heel aardig om commercieel werk of luchthartige verzen te componeren, maar een duchtige onderdompeling in de eigen ideeënvriezer: dat vergt een ander soort aandachtsconcentratie; een zekere ontkoppeling van het dagelijks geraas. Of misschien heb ik niet genoeg discipline, of ben ik hier nog te jong voor. Dat kan ook.
Vol dankbaarheid ben ik deze week toegetreden tot de Illuminati van Oosterhouw.
Wilbert van de Kamp paste op het huis en stelde ten doel: tijdelijk open voor alles en iedereen. Er werd getrouwd, gegeten, gezwartezield, gesneeuwklokt, gemusiceerd en geschreven.
Eerder interviewde ik Wilbert bij Schepen aan de Horizon.
Huizen die jonge mensen enkel kennen uit films als The Remains of the Day, of Was Nützt die Liebe in Gedanken. De analoge wereld woont nog ergens in ons hart. Of misschien woonden je (over)grootouders wel zo? Kortom, in elk geval: het mythische eens van heel dichtbij te hebben ervaren. Intiem, welhaast.
Ik voelde me er meteen thuis. Misschien was ik in een vorig leven een Graaf.
Toch wende het niet meteen. Daar is vast wat meer tijd voor nodig. Ik kom graag nog eens terug, dan verschans ik me opnieuw temidden van many a quaint and curious volume of forgotten lore. Want omgeven door grote geesten die je aanmoedigen vandoor de eeuwen, is het lustig denken geblazen.
Vers
Fluister me je plattegrond,
adem je decennia van stof
’t Is niet eenvoudig van mij houden
maar zodra je me geraakt hebt
ben je hier.
Onze harten
open deur
Een deel van mijn verhaal
laat ik hier achter,
een souvenir neem ik weer mee
De pas overleden Klaas Noordhuis (die er 27 jaar woonde) omschreef zijn levensinstelling als “schoonheid is mijn vak, dat zit in alle dingen,” je merkt dit aan alles in Oosterhouw. Soms gaat dat niet altijd even gemakkelijk, net als met mensen. Ik zie het huis dan ook het liefst als een persoon. Een oud-oma met om zich heen een enorme familie van Oosterhouwers.
Het is een betoverd, halfgetemd, koesterbaar, levend woonmuseum.
Laat je betoveren.
Links
- De oude website van Oosterhouw
- film over de Tuin
- film over Jellema
- De Oosterhouw Podcast
- Website Klaas
- Het blog van Christiaan
- Artikel Laura Stek
- Oosterhouw Binnenstebuiten
- videoclip Nicole Bus
- James Worthy in het Parool
- Artikel in De Morgen over de podcast
- Artikel DVHN – het slot
plus nog één - film Envoi van Carin Schripsema