De Grootmeester heeft mijn vers ondertekend. Een grote eer.
Er zijn nog enkele genummerde (door mij) gesigneerde exemplaren beschikbaar! Je kunt ‘m bestellen met het bestelformulier.
Zie ook de blogpost over de toedracht rondom het Philip Glass Hommage ter ere van zijn 80e verjaardag.
(dank aan Cor Knoester)
Er staan kortverhalen in de steigers en die willen af. Waar gaan we dan heen? Naar Schiermonnikoog. Of een klooster, of een tuinhuis, of enig welk afgezonderde hutje-op-de-hei om een stok achter de deur af te dwingen.
Een groot voorrecht viel mij toe: ik mocht enkele dagen schrijven in C.O. Jellema’s bibliotheek.
U moet weten: al die geweldige literatuur is ontstaan door veel zweet en hard zwoegen. Die pagina’s vullen zichzelve geenszins. En in het gewoel en gedruis van alledag lukt het vaak nog heel aardig om commercieel werk of luchthartige verzen te componeren, maar een duchtige onderdompeling in de eigen ideeënvriezer: dat vergt een ander soort aandachtsconcentratie; een zekere ontkoppeling van het dagelijks geraas. Of misschien heb ik niet genoeg discipline, of ben ik hier nog te jong voor. Dat kan ook.
Vol dankbaarheid ben ik deze week toegetreden tot de Illuminati van Oosterhouw.
Wilbert van de Kamp paste op het huis en stelde ten doel: tijdelijk open voor alles en iedereen. Er werd getrouwd, gegeten, gezwartezield, gesneeuwklokt, gemusiceerd en geschreven.
Eerder interviewde ik Wilbert bij Schepen aan de Horizon.
Huizen die jonge mensen enkel kennen uit films als The Remains of the Day, of Was Nützt die Liebe in Gedanken. De analoge wereld woont nog ergens in ons hart. Of misschien woonden je (over)grootouders wel zo? Kortom, in elk geval: het mythische eens van heel dichtbij te hebben ervaren. Intiem, welhaast.
Ik voelde me er meteen thuis. Misschien was ik in een vorig leven een Graaf.
Toch wende het niet meteen. Daar is vast wat meer tijd voor nodig. Ik kom graag nog eens terug, dan verschans ik me opnieuw temidden van many a quaint and curious volume of forgotten lore. Want omgeven door grote geesten die je aanmoedigen vandoor de eeuwen, is het lustig denken geblazen.
Fluister me je plattegrond,
adem je decennia van stof
’t Is niet eenvoudig van mij houden
maar zodra je me geraakt hebt
ben je hier.
Onze harten
open deur
Een deel van mijn verhaal
laat ik hier achter,
een souvenir neem ik weer mee
De pas overleden Klaas Noordhuis (die er 27 jaar woonde) omschreef zijn levensinstelling als “schoonheid is mijn vak, dat zit in alle dingen,” je merkt dit aan alles in Oosterhouw. Soms gaat dat niet altijd even gemakkelijk, net als met mensen. Ik zie het huis dan ook het liefst als een persoon. Een oud-oma met om zich heen een enorme familie van Oosterhouwers.
Het is een betoverd, halfgetemd, koesterbaar, levend woonmuseum.
Laat je betoveren.
Met Schepen aan de Horizon chroniqueren we al vier jaar de post-industriële vergezichten. Het strekt dan ook tot aanbeveling, om ons erbij te willen hebben, als men een event houdt waar de rode draad is ‘hoe bereid ik mij voor op de toekomst.’ Tenminste, wanneer men verlegen zit om duchtige duiding der dingen.
Dit is precies wat Gemeente Groningen en Google deden én dachten. Zo gebeurde het, dat we terplaatse waren als razende reporters in de Wolkenfabriek.
Hieronder een greep uit audio- en video-materiaal dat ik maakte / waaraan ik meewerkte.
–
Voor het volledige overzicht: die de category DXG in de website van Schepen aan de Horizon.
Voor de Stadsschouwburg interviewde ik Joris Smit.
Het Nationale Toneel speelde hun bewerking van Schillers Jeanne d’Arc.
We spraken o.a. over de mens in het wereldgewoel, een goddelijke missie, twijfels aan richting in het leven, en de werkwijze achter de schermen.
Hieronder te beluisteren, embedded van archive.org.
Werkt de audio niet? Je kunt ook naar de pagina van het interview op archive.org gaan.
Een demonstratie van theatraal zwaardvechten – met microfoons. The pen is mightier than the sword.
In de audio: op 24:46 behandelen we de gevechtschoreografie.
Voor de Stadsschouwburg interviewde ik Hélène Devos en Gijs Scholten van Aschat.
Toneelgroep Amsterdam speelt hun bewerking van Woody Allens film Husbands and Wives.
We spraken o.a. over erfenis, bezit, goedkeuring, status quo, het doorgeven van de fakkelaan de volgende generatie, en de werkwijze achter de schermen.
Hieronder te beluisteren, embedded van archive.org.
Excuus voor de slechte klankkwaliteit: sinds de verbouwing in de Stadsschouwburg is er in de foyer veel galm bijgekomen.
Werkt de audio niet? Je kunt ook naar de pagina van het interview op archive.org gaan.
For the City Theatre Groningen (SSB) I interviewed Matthieu Siefridt - it was a bartalk after their show Hullu with Blick Theatre.
We spoke about cast-aways, background, development, origin and the future.
(Embedded audio item from Archive.org – may take some time to load. Here’s the link to the page on Archive.org)
These three poems I wrote at #DBH17
History will be made under this roof over the next few days -
There’s great pride in participating in this momentous occasion
Imagine yourself right there in central grid,
each with a unique role
Polished prototypes, brilliant lines of code, faces gleaming with pride:
That is the Sunday afternoon we will show the world,
to let them know where we’re headed
with a new OS for society
We’ll ride the wavecrest front,
Lift the floor and raise the ceiling
(inspired by Anthony Hopkins’ speech in The Remains of the Day)
Nick Stevens on the stage at opening show #DBH17 - photo by Frank Groeliken
—
There’s still more stored in the cloud
that surfed on high over waves and nodes
When all at once I saw a crowd:
Five tracks of hacking teams on endless roads
They stretched in never-ending line
Along the floor of an enormous hall:
A poet’s heart they struck -
. Bright bustling energy of them all
I gazed — and gazed — but little thought
what wealth the show to me had brought:
For oft, when in my ledger looked
In contracts or transactions booked
They spring to mind again
. While on my face a smile
. Gleams from ear to ear awhile
And all around the pleasure rolls
Of smart trust that the future holds
(inspired by Wordsworth)
–
1.
The small country-side roads
made way for fast lane tracks
The legacy past of postal bags
has just been closed
Your grid of friendly folk -
. Connected in commitment
The planet unites
in this Big Building Bridges
between nations
2.
We might now stand
on crossroads new:
Behold: ahead we see a mighty view
You forge the key
that unlocks the future of society
3.
Tonight this chapter closes
and a new story is unfolding
Shift the gear
Sail the wide oceans
The tracks in the grid at #DBH17 -- photo by De Jongens Van Lucht
Een poster.
Een Ode aan Glass.
In tachtig woorden.
Speciaal voor het Philip Glass Hommage ter ere van zijn tachtigste verjaardag componeerde ik dit gedicht.
Genummerde, gelimiteerde, gesigneerde editie. Gedrukt op dik geschept papier.
Je kunt hieronder een exemplaar bestellen.
(Tip: laat je verrassen of scroll verder door naar onderen om de tekst te lezen)
Warning!
Spoiler alert
Studio Bronts – Hofleverancier?
Of mogen we dat niet zo noemen, wanneer we in de Koninklijke Bibliotheek liggen?
Ik vind van wel.
De KB was mij op het spoor gekomen en verzocht om een exemplaar van mijn bundel voor de collectie van het Depot van de Nederlandse Bibliografie.
Voor de eeuwigheid!
Het was al heel mooi dat ik in diverse stenen winkels lag, bij vele mensen thuis én in de Forum Openbare Bibliotheek Groningen.
En nu dus ook in de kelder van de koning.
Het zal ongeveer rond 1990 geweest zijn, toen mijn ouders een partij tweedehands videobanden op de kop tikten. We hadden vroeger thuis een V2000-recorder, dus met VHS-banden konden we niets. Daar de V2000-banden niet meer gemaakt en steeds zeldzamer werden, waren dit op den duur de enige mogelijkheden om nog aan (lege) tapes te komen: partijen opkopen.
Er zat bij die ene batch één film, die ik veel gezien heb. Vaker dan de meeste andere. Ik begreep er weinig van, maar oh boy! It really put the hook in me.
Het was The Return of the Jedi. Voor mij stond het verhaal toen nog op zich: ik wist niets van de voorgeschiedenis. Ook wist ik niet, dat dit het slot van een serie was.
De avonturen van Luke en zijn vrienden… in ruimteschepen, op verre planeten, de strijd tegen de Dark Side, de Emperor en Darth Vader. Een immens episch verhaal. En eloquent sprekende robots: dit was toen al koren op de molen van hongerige jongens van een jaar of tien.
Voor mijn jaardag kreeg ik kort daarop het boek dat erbij hoorde: veel foto’s, weinig tekst. (Geloof het of niet: dat beviel me toen best.) Ik heb er zelfs eens een boekbespreking mee gedaan op school. Dat leverde een matig cijfer op, want ik begreep het verhaal niet goed.
Inmiddels kunnen we dat prima verklaren: ik had nog geen contact gemaakt met The Force en de lessen van de Jedi. Ik zag alleen de oppervlakte: robots, ruimtewezens, lichtzwaarden. Bovendien was de voorgeschiedenis (gepresenteerd in Episodes IV en V) nog onbekend voor mij.
Toen de prequels verschenen, rond de eeuwwisseling, keek ik er met een half oog naar en kon het me weinig interesseren. Maar zo’n tien jaar geleden ben ik er eens goed voor gaan zitten, en keek Episode IV (1977) en V (1980).
Ah! Nu begon alles op z’n plek te vallen. En ik keek verder dan alleen de lasers en de ruimteschepen. Een langvergeten spiritueel genootschap, bijna uitgestorven. Verspreid door het heelal. Die met hun kennis en kunde de vrede bewaken. Prachtige materie. It put the hook in me, again.
Af en toe neem ik het boek ter hand en blader er doorheen.
Het blijft vreemd, om destijds aan het einde van het verhaal gestart te zijn, zonder het te weten.
En nu zetten George Lucas c.s. het epos voort met nieuwe films. Het is een rijk universum.
¶ Blog. StudioBronts.com: ambachtelijke communicatie en journalistiek