Blog

Let’s make a movement out of this.

By wearing a bad and sloppy haircut, we can all show our silent support for our barbers and hairdressers.

Who’s with me?

–

In times of Corona I miss my barber/hairdresser (in Dutch it’s the same word).
To pay tribute, and to remind myself (and the world) of their value we take for granted usually — here’s a really sloppy haircut. Home destructed. I did it myself.

Not just hipster out-of-bed styles, no, really crappy sculpture.

#Coronacut

(you can also pay respect to someone or something else, as long as your hair is a mess)

Het gelegenheidsgedicht is van oudsher een erg edel en dankbaar genre. Dit zijn die uitzonderlijke momenten om de bezongenen te kunnen doen schitteren. Met odes, hymnen, soms lamenten.

Een oefening op het kruispunt van autonoom en commissiewerk:

• autonoom, doordat de ontvangers verrast worden en meestal weinig zeggenschap hebben over de inhoud
• commissie, doordat er een concrete aanleiding is (vaak een levensmijlpaal)

Ieder die enigerlei welke bijdrage leveren kan aan anderens viering der levensmijlpaalmomenten, verheugt zich in de schiere schittering van schenken.

Wanneer ontvangt men de zeldzame opdracht voor een gedicht?
(Eerder componeerde ik wel verzen voor bruiloften of begrafenissen, maar dat waren veelal geschenken die op mijn initiatief ontstonden.)

Nu betreft het zelfs een vers op een geboortekaartje — voor de baby van een Nederlands/Japans stel.
Daar komt bij, dat het geboortekaartje juist helemaal níet een Japanse traditie is.

Heel bijzonder allemaal.
Ik ontving de unieke kans om bij te dragen aan de katapult die deze jonge spruit in deze bange dagen het leven inlanceert.

—

De briefing van Mami en Peter omvatte onder meer het volgende:

• een verwijzing naar de Rénaissance (transliteratie/verklanking ‘Renn’)
• winterkoninkje (ook een vertaling)
• rimpelingen
  (ripples, nog een vertaling — in het Japans zijn voor veel woorden niet één vertaling)
• een verwijzing naar iets muzikaals (Renns ouders zijn beiden musici)
• tijdloos, abstract
• perspectief van kind

Temidden van alle elkaar ogenschijnlijk tegensprekende wenken, vond ik het sake-distillaat dat de decennia zeker zal doorstaan: een ingelijst exemplaar zal vast niet ontbreken op Renns studentenkamer, en daarna in zijn familiehuis.

In de zen-traditie is er een belangrijke rol voor de begrippen vorm en leegte.
Vorm kunnen we interpreteren als de reis tot nu, wat ons gevormd heeft. Leegte is daarbij de potentie voor de toekomst.
Bij een pasgeboren baby is deze potentie nog even immens als onzegbaar.

Dit werd een prachtig co-creatie-project, waarin ik samenwerkte met vormgeefster Janine Cranshof, schilder Art by Jeronimo, en als kalligrafist trad naar voren opa Eijun Kamezaki; dit alles onder directie van Renns vader Peter van Mulken.

Dan nu de kers op deze heerlijke beschuit-met-blauwe-muisjes-taart: het gedicht is door moeder Mami naar het Japans vertaald. Hoe cool is dat!?

Hoe selecteer je een dwarsdoorsnee uit zó’n divers oeuvre als dat van Kardinge?
Een staalkaart om de boer mee op te gaan?

Voor ESNS kozen we twee songs. Met woeste lyriek uit mijn koker.
Nu te beluisteren op Kardinge.eu

Een blanco canvas strekt zich voor ons uit -
Het jaar houdt haar geheimen voor zich.

Weldra ontrolt het ander na het één,
staan de zeilen boller dan voorheen,
ontwaren wij een fonkelende buit

De cirkel is rond: dit weekend jureerde ik bij Kunstbende, categorie Taal. 20 jaar geleden won ik hierin bij de Drentse voorronde de 2e prijs — en dit gaf destijds een flinke boost.

Ik voelde mij aangemoedigd: “Volhard in dit veld, jongen,” leek de kosmos te zeggen.
De juryrapporten heb ik nadien nog weken bewaard en doorgelezen.

Het leek toen of er heel wat vanaf hing: stijf van de zenuwen brak die glimmende lente-zaterdag aan. Voor mijn voordracht had ik me de pleuris voorbereid en met mijn band hadden we ons (in de categorie muziek) helemaal het apelazerus gerepeteerd.

Terug naar 2019: voorronde Groningen, Bij Vrijdag Sint Jansstraat.

Ik liep een middag rond bij voorheen Muziekschool en zag prille protsenmakers, aanstormende artiesten en bruisende bohemen — ik herkende mezelf erin. Sommige dingen zijn veranderd in 20 jaar tijd, de essentie is gebleven.

Het loeit van aspiratie en oorspronkelijkheid.

Noblesse oblige

En inderdaad ook, in de categorie Taal, klonk de worstel en wrevel die een tienerleven kennen — in gedurfde verzen en originele eigenzinnen.

Net als in mijn inzending, meer dan een half leven geleden, toen ik die leeftijd had.
Sommige dingen zijn veranderd in 20 jaar tijd, de essentie is gebleven.

Er is een grote verantwoordelijkheid die de jury draagt. Ik wist: wat ik nu op dit formulier schrijf, kan van grote betekenis zijn voor de deelnemer in kwestie. Misschien vind je dat ik dit iets té serieus neem; dan maar iets te serieus. Ik weet uit eigen ervaring welk zetje zoiets kan geven aan je kunsten.

Dus toen Martin van de Groningse KB-voorronde (aka regiofinale) mij vroeg voor de jury, voelde ik een noblesse oblige-kracht opborrelen.

Stug volhouden

Nu beschouw ik mezelf vandaag nog lang niet als geslaagd schrijver/dichter. Het voelt soms als een eindeloze strijd en ook ik zit nog geregeld bij de pakken neer. Dan houd ik vaak het beeld voor van helden als Glass, Rowling en Dyson*, die elk op hun eigen manier zegevierden na heel lang heel stug blijven doorzetten.

Dit is wat de Kunstbende ook doet: het roept “Zet door, laat je niet van de wijs brengen en geloof in jezelf. Zelfs al zitten alle omgevingsfactoren tegen, jouw werk moet de wereld in en verdient een publiek.”

Dat is wat de Kunstbende wat mij betreft is: een aanmoedig-instituut.

met Kasper en Sterre bij Kunstbende in jury Taal - foto: Siese Veenstra

* Componist Philip Glass heeft lang als loodgieter en taxichauffeur gewerkt om de rekeningen te kunnen betalen; pas na zijn 40e begon de trein vaart te nemen. Vandaag is hij een levende legende.
Schrijfster JK Rowling schreef haar eerste Harry Potter-verhaal in een café en werd door 12 uitgevers afgewezen. ‘Nuff said.
Uitvinder James Dyson knutselde eindeloze hoeveelheden prototypes in elkaar van zijn zakloze stofzuiger. Iedereen zei: vergeet het nou, het gaat niet lukken. Kijk ‘m nu eens.