Het gelegenheidsgedicht is van oudsher een erg edel en dankbaar genre. Dit zijn die uitzonderlijke momenten om de bezongenen te kunnen doen schitteren. Met odes, hymnen, soms lamenten.
Een oefening op het kruispunt van autonoom en commissiewerk:
- autonoom, doordat de ontvangers verrast worden en meestal weinig zeggenschap hebben over de inhoud
- commissie, doordat er een concrete aanleiding is (vaak een levensmijlpaal)
Ieder die enigerlei welke bijdrage leveren kan aan anderens viering der levensmijlpaalmomenten, verheugt zich in de schiere schittering van schenken.
Wanneer ontvangt men de zeldzame opdracht voor een gedicht?
(Eerder componeerde ik wel verzen voor bruiloften of begrafenissen, maar dat waren veelal geschenken die op mijn initiatief ontstonden.)
Nu betreft het zelfs een vers op een geboortekaartje — voor de baby van een Nederlands/Japans stel.
Daar komt bij, dat het geboortekaartje juist helemaal níet een Japanse traditie is.
Heel bijzonder allemaal.
Ik ontving de unieke kans om bij te dragen aan de katapult die deze jonge spruit in deze bange dagen het leven inlanceert.
—
De briefing van Mami en Peter omvatte onder meer het volgende:
- een verwijzing naar de Rénaissance (transliteratie/verklanking ‘Renn’)
- winterkoninkje (ook een vertaling)
- rimpelingen
(ripples, nog een vertaling — in het Japans zijn voor veel woorden niet één vertaling) - een verwijzing naar iets muzikaals (Renns ouders zijn beiden musici)
- tijdloos, abstract
- perspectief van kind
Temidden van alle elkaar ogenschijnlijk tegensprekende wenken, vond ik het sake-distillaat dat de decennia zeker zal doorstaan: een ingelijst exemplaar zal vast niet ontbreken op Renns studentenkamer, en daarna in zijn familiehuis.
In de zen-traditie is er een belangrijke rol voor de begrippen vorm en leegte.
Vorm kunnen we interpreteren als de reis tot nu, wat ons gevormd heeft. Leegte is daarbij de potentie voor de toekomst.
Bij een pasgeboren baby is deze potentie nog even immens als onzegbaar.
Dit werd een prachtig co-creatie-project, waarin ik samenwerkte met vormgeefster Janine Cranshof, schilder Art by Jeronimo, en als kalligrafist trad naar voren opa Eijun Kamezaki; dit alles onder directie van Renns vader Peter van Mulken.
Dan nu de kers op deze heerlijke beschuit-met-blauwe-muisjes-taart: het gedicht is door moeder Mami naar het Japans vertaald. Hoe cool is dat!?
