Het eerste soloalbum van Ben Folds: Rockin’ the Suburbs
Ben Folds heeft een nieuw album uit. Deze held rockte eerder door de buitenwijken van Chapel Hill, NC met zijn mannetjes van Ben Folds Five. Ze waren een pop/rocktrio met een piano in plaats van een gitaar en maakten zowel melancholische, rustige liedjes als ruig beukwerk, waarin bruut tegen de Baldwin vleugel aangeramd werd. Vanaf het moment dat ik de videoclip The Battle of Who Could Care Less zag, kon ik ze niet meer loslaten en heb ik op de dolle pof een plaat van ze gekocht. Achteraf gezien een schot in de roos.
Drummer Darren Jessee en bassist Robert Sledge zorgden voor veel input aan muzikale ideeën en bepaalden voor een groot deel het totaalgeluid van de band. Ik vroeg me destijds wel eens af hoe de ratio tussen bassist/drummer en Ben Folds lag. Hij schreef de meeste nummers, deed leadzang en piano, maar in hoeverre was hij Ben Folds Five?
Het antwoord ligt nu hier.
Niet lang na het derde ‘echte’ studio-album The Unauthorized Biography of Reinhold Messner (’99) ging Ben Folds Five uit elkaar. Het was gebeurd. Naar eigen zeggen begonnen muzikale opvattingen uiteen te lopen, Mr. Ben zelf was in Australië gaan wonen en het hoogtepunt was bereikt. Er ligt dan ook een flinke kloof tussen het tweede album Whatever and Ever Amen (’97) en het laatste. Ging Whatever and Ever Amen nog op sublieme wijze door op de gezette toon van het titelloze debuut uit ’95, Messner is zijn tijd nog steeds vooruit. Voor het eerst werd hierop ook afgeweken van de akoestische piano en waren compositorische en productionele hoogstandjes te horen. Tja, hoe nu verder? In welke richting? Uiteen dus, en alleen verder.
Bij beluistering van Rockin’ the Suburbs valt op: Folds heeft niet stilgezeten in Down Under en speelt op alles dat los en vast zit. Op een aantal gastoptredens na bespeelt hij alle instrumenten zelf op dit album. Hoewel de sound van de Five redelijk is behouden, mis ik wel het virtuoze drum- en baswerk van Jessee en Sledge. Om maar helemaal niet te spreken van de warme vocale bijstand van deze heren, die de term ’Five’ zo geldig maakten. Wél toont Ben Folds zich als vanouds een meester van de Hogere Akkoordprogressiekunde (dank aan Jaap Warmenhoven), en verwerkt dit met verve in zijn eigen ijzersterke songs. “Eén van de origineelste en puurste popmusici van zijn generatie,” las ik in People & Music. Poeh! Het is even wennen, en ik mis ook wel de ballads (gelukkig is er Carrying Cathy), maar het heldendom van deze man blijft zeker behouden.
Het cd-boekje is sober vormgegeven: slechts wit-op-zwarte teksten in een schreefloos lettertype en in totaal drie foto’s. Ben Folds heeft zijn endorsement voor Baldwin piano’s behouden, zijn absolute lieverdje waarmee hij al die Five tours heeft gespeeld. En toen ik Alicia Keys bij America: a Tribute to Heroes hoorde spelen op háár Baldwin, besefte ik pas goed wat een uniek geluid zo’n ding heeft. Met zó’n babyvleugel kan vrijwel iedereen de buitenwijken doen rocken.
Dit artikel verscheen eerder in Cantecleer in 2001