In de wereld van de versterking van contrabas- en basgitaargeluiden is het de laatste twintig jaar steeds aangenamer geworden. Vroeger konden bassisten slechts een zompig en ongedefiniëerd gezoem voortbrengen, waar zij eigenlijk een mooie, heldere toon bedoelden. Buizen en luidsprekers konden dat toen simpelweg niet accuraat weergeven. U moet weten, beste lezer, dat er heel wat bij komt kijken om lage tonen op een mooie manier te reproduceren. En als dat ook nog eens voldoende luid moet, om met een stevig meppende drummer te kunnen wedijveren, zijn de rapen helemaal gaar.
Hoe lager de toon, hoe meer vermogen (in Watts) 
er voor nodig is om dezelfde geluidsdruk te produceren. Dit geldt onverminderd voor huiskamer-hifi-weergave en professionele podiumsystemen (de zogenaamde PA, of public address). Daarom staan er bij grote concerten en festivals altijd van die enorme zwarte koelkasten te blazen. Overigens mag dat wat mij betreft wel wat minder, maar dat is een ander blogartikel.
De veeleisende bassist wil, behalve voldoende vermogen, ook nog eens een scherpe definitie en een ongekleurde, eerlijke, natuurlijke weergave. Om dit te kunnen bereiken, moet zo’n eindversterker deze pieken niet alleen moeiteloos kunnen leveren (vermogen), maar de luidspreker moet het ook onvervormd kunnen weergeven (belastbaarheid).
Naast de vaderlandse Hevos en Vanderkley onderscheid ik de Grote 4 van Basversterkingsmerken:
- Gallien-Krueger (populair bij contrabassisten)
- Glockenklang (Duitsers kennen ook de uitdrukking ‘klinkt als een klok’)
- EBS (Zweeds hout en staal)
- Aguilar (Amerikaanse glimmende tonen)
Vergeet dus de subtop als Hartke, Ampeg, Warwick, SWR, Eden, Ashdown, MarkBass, Genz Benz en Mesa/Boogie. Want die bezuinigen domweg te veel op luidsprekermagneetmateriaal, robuuste voeding, interne bekabeling, behuizing, kortom: alles wat een goed systeem goed en duur maakt. En waar je dus het liefst als eerste op bezuinigt. London City, Crate, Laney, Peavey en Trace Elliott mogen wat mij betreft onmiddelijk hun faillissement aanvragen. Maar dat is een kwestie van smaak. En Behringer is er alleen voor middelbare scholieren die op het niveau van My First Sony willen opereren.
Zodra merken als Epifani ook versterkers gaan bouwen, mogen ze ook in dit rijtje. Want het moet wel compleet te maken kunnen zijn. Alhier houd ik AER, Phil Jones, … nog even buiten beschouwing. Te specialistisch, te kleinschalig, of te onvindbaar. Wel bijzonder.
Legende Anthony Jackson trekt zich van dit alles niets aan, hij speelt het liefst op het Zwitserse FM Acoustics. Niet zo praktisch, wel fenomenaal. Maar daarom is hij dan ook een legende.
Reacties via Twitter: @studiobronts